halabarda
 
Encyklopedia PWN
halabarda
[niem.],
rodzaj broni drzewcowej, złożonej z siekiery, grota do kłucia i haka do ściągania z siodła, długość do 2,5 m;
używana przez piechotę zachodnioeuropejską w XIV i XV w.; od połowy XVI do XIX w. broń straży pałacowych i miejskich (halabardników); w XVII w. oznaka stopnia oficerskiego i podoficerskiego w piechocie; w Polsce prawie nie używana; jako broń paradna jest do dziś w wyposażeniu papieskiej gwardii szwajcarskiej.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia