hakownica
 
Encyklopedia PWN
hakownica
[czes. < niem.],
długa ręczna broń palna, rodzaj rusznicy, używana XIV–XVI w. gł. do obrony miast i zamków;
nazwa pochodzi od haka umieszczonego pod lufą, używanego do zaczepiania broni o blanki murów lub służącego jako podpórka podczas strzelania, w celu złagodzenia odrzutu; hakownica ważyła kilkanaście kg i miała 1,5–1,8 m dł.; strzelano z niej kulami żel., później ołowianymi, kalibru ok. 20 mm; odpalanie odbywało się ręcznie, dopiero na pocz. XVI w. wprowadzono do hakownicy zamek kołowy; przy strzelaniu w polu obsługiwało ją 2 ludzi, a z murów obronnych — jeden człowiek; hakownice, wraz z kozłami do ich podpierania, wożono na pole walki wozami.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia