glottodydaktyka
nauka zajmująca się badaniem procesu nauczania i uczenia się języków obcych
[gr.],
glottodydaktyka
Encyklopedia PWN
rozwijała się w USA od końca XIX w. (m.in. H. Sweet The Practical Study of Language 1899), na szerszą skalę zajęto się glottodydaktyką w czasie II wojny światowej w związku z koniecznością nauczania języków dla celów wojsk. (m.in. L. Bloomfield An Outline Guide for the Practical Study of Foreign Languagues 1942, Ch. Fries Teaching and Learning English as a Foreign Language 1945), następnie w Europie (np. F. Closset Didaktik des neusprachlichen Unterrichts 1965, M. de Grève, F. Passel Linguistique et enseignement des langues étrangères 1971); pod wpływem behawioryzmu preferowano pamięciowe powtarzanie wzorców zdaniowych (nauka w formie tzw. drili), co odpowiadało traktowaniu języka jako zbioru nawyków; podstawy nowoczesnej metody stworzył N. Chomsky, starając się udowodnić, że opanowanie języka to osiągnięcie tzw. kompetencji językowej; pod wpływem Chomsky’ego od lat 60. upowszechnia się tzw. metoda kognitywna w glottodydaktyce, przywiązująca wielkie znaczenie do wyjaśniania uczniowi reguł gramatycznych.
