geofity
ekol. byliny wchodzące w skład kryptofitów, które mają pąki odnawiające ukryte w ziemi;
[gr. gḗ ‘ziemia’, phytón ‘roślina’],
ziemnopąkowe, ziemnopączkowe,
geofity
Encyklopedia PWN
formy życiowe roślin wytwarzające kłącza (np. kokoryczka), cebule (np. złoć), bulwy pochodzenia pędowego (np. kokorycz) lub korzeniowego (np. storczyk); porę niekorzystną (zimę, suszę) przeżywają w postaci organów podziemnych, by z nastaniem warunków odpowiednich dla życia, wytworzyć pędy nadziemne; w Polsce występują głównie w lasach liściastych, stanowiąc podstawowy element runa; rosną także na obszarach o klimacie suchym (pustynie, półpustynie, stepy), ale o regularnie pojawiającej się porze deszczowej.
