funkcjonalizm prawniczy

funkcjonalizm prawniczy,

wspólna nazwa 2 pokrewnych kierunków w prawoznawstwie: realizmu prawniczego i jurysprudencji, ukształtowanych gł. w USA w 1. poł. XX w. pod wpływem filozofii pragmatyzmu i zgodnie z duchem prawa anglosaskiego, opartego w znacznej części na precedensach sądowych;

realizm prawniczy ujmuje i bada prawo jako wytwór działalności sędziowskiej, dostosowywany do zmiennych celów i potrzeb społ., jurysprudencja socjol. traktuje prawo jako formę kontroli społ., bada je metodami socjol., przeciwstawia prawo w działaniu (law in action), prawu w książkach (law in books); gł. przedstawiciele w USA: J.Ch. Gray, O.W. Holmes, K.N. Llewellyn, R. Pound, poza USA: K. Olivecrona (Szwecja), A. Ross (Dania).