fundament
bud. najniżej położony element konstrukcyjny obiektu budowlanego przenoszący oddziaływanie (obciążenia) konstrukcji nośnej na podłoże gruntowe.
[łac.],
fundament
Encyklopedia PWN
Podłoże fundamentu stanowi warstwa gruntu, występująca między poziomem posadowienia i głębokością, do której sięga jego oddziaływanie na grunt; rozmiary fundamentu są dobierane w ten sposób, aby nie zostały przekroczone stany graniczne naprężeń podłoża. Fundament bezpośredni przekazuje obciążenia na podłoże gruntowe bezpośrednio swoją podstawą (którą jest np. stopa, ława, ruszt, płyta fundamentowa); f. bezpośrednie są zwykle posadawiane w wykopie na małej głęb. — do 4 m od powierzchni terenu, ale zawsze poniżej strefy przemarzania (dla Polski poniżej 0,8–1,4 m). Fundament pośredni (głęboki) — jest złożony z takich samych elementów konstrukcyjnych jak f. bezpośredni, lecz jego podstawa spoczywa na dodatkowych elementach uformowanych lub wprowadzonych do podłoża, jak pale wbite w grunt lub studnie (zw. fundamentowymi) uformowane w gruncie.
