fronton
 
Encyklopedia PWN
fronton
[wł. < łac.],
przyczółek,
element architektoniczny w formie trójkątnego szczytu;
stanowi zwieńczenie fasady budynku krytego 2-spadowym dachem, stosowany również jako element dekoracyjny w obramieniach okien, portalach, ołtarzach itp.; jego pole wewnętrzne, często wypełnione dekoracją rzeźbiarską nosi nazwę tympanonu; fronton wywodzi się z antycznej architektury greckiej, gdzie stanowił szczyt megaronu; przejęty przez architekturę Rzymu, przeszedł do architektury renesansu, baroku, posługującej się formami klasycznymi; w baroku występowały frontony bogato profilowane, o liniach wygiętych, załamanych lub przerywanych, dających silne efekty światłocieniowe.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia