fornirowanie
 
Encyklopedia PWN
fornirowanie
[niem.],
okleinowanie,
oklejanie pospolitego drewna okładzinami ze szlachetnych gatunków;
znane już w staroż. Egipcie i Grecji, zanikło po upadku cesarstwa rzym., a odrodziło się dopiero w pocz. XV w. w technice intarsji; f. wielkich powierzchni rozpowszechniło się w Niemczech (Augsburg, Norymberga) i Niderlandach, gdy na przeł. XVI i XVII w. nastała moda na okleiny z hebanu; fornir pozyskiwano piłami ręcznymi, następnie mech., a od końca XIX w. specjalnymi maszynami skrawającymi; od metody produkcji zależy również jego wzór i jakość; fornir nakleja się w wielu układach, wzbogacając dekoracyjność mebla (np. krzyżowym, lustrzanym, w kopertę, o pionowym lub o poziomym przebiegu włókien); w dobie mechanizacji produkcji, pocienienia desek konstrukcyjnych oraz zmniejszenia czasu suszenia i sezonowania drewna, aby zapobiec wypaczaniu drewna okleinowano je obustronnie; zewn. stronę deski fornirowano cennymi gatunkami, wewn. zaś (spodnią, zw. blintem lub kontrą) pospolitymi, jednak o zbliżonej wytrzymałości na rozciąganie.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia