finityzm
[łac. finitus ‘skończony’, ‘ograniczony’]:
finityzm
Encyklopedia PWN
1) w filozofii przyrody pogląd, wg którego wszechświat jest skończony w czasie i przestrzeni (w teorii względności przestrzeń astronomiczna jest skończona, ale nieograniczona); w filozofii starożytnej Grecji skończoność jako cechę jedności łaczono z doskonałością i odróżniano od nieskończoności (chaos), np. przyjmowano skończoność świata;
2) w metodologii nauk założenie, że każdy proces jest skończony, a zatem w dowodzeniu wyklucza się regressus ad infinitum [‘cofanie się w nieskończoność’].
