factoring
 
Encyklopedia PWN
factoring
[fạ̈ktərıŋ; ang.],
ekon. forma finansowania przedsiębiorstw, polegająca na nabywaniu przez różne wyspecjalizowane instytucje (faktorów) od różnych podmiotów gospodarczych (faktorantów) ich należności z tytułu dostaw towarów i usług oraz na świadczeniu dodatkowych usług księgowych, inkasowych (inkaso), kontrolnych i doradczych.
Przedmiotem factoringu są najczęściej wierzytelności o krótkim terminie płatności (14–210 dni). W umowie factoringu faktorant przelewa swoje wierzytelności na faktora. W zamian za nie otrzymuje kwotę pieniężną odpowiadającą ich wartości, pomniejszoną o prowizję factoringową (10–20% odstąpionych należności). W praktyce gospodarczej występują różne typy factoringu w zależności od realizowanych funkcji. Factoring właściwy (pełny) charakteryzuje się tym, że przelew wierzytelności jest ostateczny. Całkowite ryzyko niewypłacalności dłużnika przejmuje faktor, a zatem factoring, oprócz funkcji finansowania i usługowej, pełni funkcję gwarancyjną (del credere). W factoringu niewłaściwym (niepełnym) nie jest realizowana funkcja del credere. Factoring mieszany charakteryzuje się z kolei ograniczeniem funkcji gwarancyjnej do pewnej kwoty granicznej, powyżej której ryzyko niewypłacalności dłużnika obciąża faktoranta. W Polsce podstawą prawną factoringu są przepisy Kodeksu cywilnego, regulujące przelew wierzytelności.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia