epigon

epigon

[gr. epígonos ‘urodzony później’, ‘potomek’],

bierne naśladownictwo, twórczość nie wnosząca niczego nowego, podejmująca jedynie przebrzmiałe i nieaktualne już w nowej epoce elementy dziedzictwa kulturalnego;

za przejawy e. można uznać programowo klasycyst. poezję K. Koźmiana w okresie dominacji estetyki romant., twórczość licznej grupy poetów pol. (Syrokomla, K. Ujejski, F. Faleński, Deotyma, T.T. Jeż), którzy w 2. poł. XIX w. nawiązywali do wzorów romant., czy liczne zjawiska w poezji i dramacie 20-lecia międzywojennego XX w., będące kontynuacją wzorów młodopolskich.