elektrokochleografia

elektrokochleografia

[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, kóchlos ‘ślimak’, ‘muszla’, gráphō ‘piszę’],

jedna z metod diagnostycznych elektrografii, wykorzystywana w badaniach stanu ucha wewn. na podstawie pomiaru czynności elektr. ślimaka, pojawiającej się pod wpływem bodźców akustycznych;

umożliwia obiektywne badanie słuchu, bez współpracy badanego. Ponieważ powstały potencjał słuchowy ma kilkakrotnie niższe natężenie od nakładających się w formie tła innych nieswoistych potencjałów (mózgowo-mięśniowych czy zakłóceń zewn.), dla jego uwidocznienia konieczne jest wielokrotne powtórzenie bodźca akustycznego i uśrednienie w komputerze rejestrowanych potencjałów; niezależnie od ECoG jest możliwa rejestracja potencjałów słuchowych powstających na poziomie pnia mózgu czy kory mózgowej.