elegia
 
Encyklopedia PWN
elegia
[łac. < gr. elegeía < élegos ‘pieśń żałobna’],
lit. w starożytnej poezji gatunek z pogranicza epiki i liryki,
wywodzi się z pieśni żałobnej; obejmuje utwory ujęte w formę elegijnego dystychu o różnorodnej tematyce i nastroju: e. polityczna (Solon), wojenna (Kallinos z Efezu), mitol. (Kallimach), także biesiadna, żałobna i in. Poeci rzym. (Tibullus, Propercjusz, Owidiusz) uprawiali zwłaszcza e. liryczną, miłosną i refleksyjną. W poetyce nowoż. utwór liryczny bez określonej miary wierszowej, o refleksyjnym nastroju, utrzymany w tonie skargi. W Polsce e. tworzyli m.in. K. Janicki, J. Kochanowski, F. Karpiński, A. Mickiewicz, J. Słowacki, C. Norwid, współcześnie — W. Broniewski, J. Iwaszkiewicz, Z. Herbert.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia