dzielność moralna,
sprawność charakteru w odniesieniu do pragnień, uczuć, trudności życiowych, okoliczności działania; cnota, męstwo, doskonałość, sprawność w wywiązywaniu się z zadań określonych przez rolę społeczną;
dzielność moralna
Encyklopedia PWN
termin „dzielność moralna” ukształtował się w klasycznej filozofii moralnej, gdzie znaczył tyle, co cnota (arete); Arystoteles definiował dzielność moralną jako trwałą dyspozycję do postanowień polegających na zachowaniu właściwej we wszystkim miary, określanej przez rozsądek, który z reguły wyznacza tzw. złoty środek między skrajnymi tendencjami zachowania; dzielność moralna polega na wyborze i urzeczywistnieniu zachowania najlepszego z możliwych w danych okolicznościach; współcześnie pojęcie dzielności syntetyzuje cechy etycznej dobroci i prakseologicznej sprawności charakteru człowieka (T. Kotarbiński).
