dżagirdar
 
Encyklopedia PWN
dżagirdar
[pers., ‘lennik’],
w Indiach muzułmańskich posiadacz dożywotnich praw do dochodu z ziemi (dżagir) nadanej w zamian za zasługi położone dla państwa w administracji lub armii;
wprowadzając na otrzymywanych ziemiach plemiennych techniki intensywnego, opartego na irygacji rolnictwa i stabilizując ludność wokół wystawianych przez siebie meczetów, dż. przyczynili się XV–XVIII w. do prawie całkowitej islamizacji wschodnich, nie w pełni dotąd zhinduizowanych obszarów subkontynentu indyjskiego (zwłaszcza Bengal Wschodni, ob. Bangladesz).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia