dowód ontologiczny

dowód ontologiczny,

filoz. jeden z typów filozoficznego dowodu na istnienie Boga (metafizyka);

odróżniony przez I. Kanta od dowodu kosmologicznego i dowodu fizyko-teleologicznego; charakteryzuje się przyjęciem za punkt wyjścia pojęcia (idei) Boga jako absolutnie najdoskonalszej istoty oraz argumentacją, że już w samym tym pojęciu mieści się stwierdzenie jego realnego istnienia (coś najdoskonalszego, ale nie istniejącego, byłoby bowiem czymś mniej doskonałym niż coś najdoskonalszego, ale istniejącego); obok najsłynniejszego dowodu ontologicznego, pochodzącego od św. Anzelma z Canterbury, są znane podobne rozumowania autorstwa Jana Dunsa Szkota, R. Descartesa, B. Spinozy, G.W. Leibniza i G.W.F. Hegla.