dobrosąsiedztwa zasada,
ogólna zasada stosunków międzynar., polegająca na powstrzymywaniu się państw od działań im szkodzących oraz na takim układaniu wzajemnych stosunków, aby służyły ich rozwojowi, a spory między nimi były regulowane pokojowymi środkami;
dobrosąsiedztwa zasada
Encyklopedia PWN
stosowana zarówno między państwami sąsiadującymi ze sobą, jak też o różnym położeniu geogr.; ma wymiar polit. i prawny, potwierdzony w międzynar. orzecznictwie sądowym i arbitrażowym; po raz pierwszy sformułowana w rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ 1979; na zasady dobrosąsiedztwa powołują się m.in. układy zawarte 1991 przez Polskę z Czechami, Słowacją, Niemcami, Ukrainą i Węgrami.