diachroniczne językoznawstwo,
dział językoznawstwa zajmujący się hist. rozwojem języka;
diachroniczne językoznawstwo
Encyklopedia PWN
j.d. zaczęło się kształtować na przeł. XVIII i XIX w. wraz z poszczególnymi filologiami (słow., niem., fr. i in.); rozwój tych ostatnich wiązał się z badaniami nad starymi tekstami, co budziło zainteresowanie dawnymi fazami poszczególnych języków; wysoki poziom j.d. osiągnęło dzięki młodogramatykom, którzy rozwój języka uważali za jedyny przedmiot godny badań nauk., natomiast gramatyce opisowej (językoznawstwo synchroniczne) przypisywali tylko wartość dydaktyczną; zasługą młodogramatyków było pogłębienie badań nad prawami głosowymi i analogią; w momencie pojawienia się strukturalizmu zainteresowanie problemami rozwoju języka osłabło na rzecz problematyki synchronicznej; wkład strukturalistów w badania diachroniczne polegał gł. na zastosowaniu w nich ujęcia systemowego, tzn. skierowania uwagi na relacje zachodzące między poszczególnymi okresami rozwojowymi danego języka traktowanymi jako systemy.
