dediticii
 
Encyklopedia PWN
dediticii
[łac. deditio ‘bezwarunkowa kapitulacja’],
w starożytnym Rzymie ci, którzy całkowicie podporządkowali się Rzymowi (niekoniecznie wrogowie);
podczas podbojów pozaitalskich deditio, w której wróg republiki oddawał ludowi rzymskiemu swą wolność, ziemię, prawa i cały majątek, stała się stopniowo jedyną akceptowalną przez senat formą zakończenia stanu wojny, co nieraz bardzo przedłużało działania zbrojne (np. wojna z Numatią); w zasadzie wszyscy mieszkańcy prowincji, z wyjątkiem gmin sprzymierzeńców i przyjaciół ludu rzymskiego, mieli w ten sposób przejściowo status dediticii, uzyskując na nowo swą korporacyjną odrębność, prawa i majątek jako łaskę ze strony ludu rzymskiego (wbrew twierdzeniom późniejszych pisarzy dediticii nie nakładało na Rzymian żadnych zobowiązań moralnych); za cesarstwa status dediticii, związany z niemożnością uzyskania obywatelstwa rzymskiego lub latyńskiego i pełną niezdolnością prawną, posiadały — przypuszczalnie czasowo — gminy zbuntowane (peregrini dediticii) i wyzwoleńcy, którzy jako niewolnicy popełnili przestępstwa; kim byli dediticii, którym Constitutio Antoniniana z 212 odmówiła obywatelstwa, nie wiadomo.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia