dedalicka sztuka,
umowne określenie najwcześniejszego etapu rozwoju monumentalnej, wolno stojącej rzeźby greckiej;
dedalicka sztuka
Encyklopedia PWN
nazwa pochodzi od mitycznego artysty, rzemieślnika, architekta i wynalazcy Dedala; Dedal sam miał być twórcą pierwszych posągów „poruszających się” i „patrzących” oraz pierwszych posągów kultowych, a rzeźby jego dłuta miałyby zachować się jeszcze do czasów rzym. (Pauzaniasz); od Dedala wywodził się rzekomo ród Dedalidów, z którego pochodzić mogli twórcy pierwszych (o dużych rozmiarach) posągów w drewnie, zw. daidalia, później ksoana (ksoanon). Pierwsza monograficzna praca na temat sz.d. ukazała się 1936 (R.J.H. Jenkins); obecnie badacze terminem „sztuka dedalicka” określają niekiedy różnorodne (z różnego materiału i o różnym pochodzeniu) wczesne dzieła gr. sztuki (w której monumentalne kamienne formy pojawiły się ok. 650 p.n.e.), mające jednak wspólną cechę stylistyczną: brak naturalizmu, frontalność, zwartość, płaski modelunek, twarz przypominająca maskę. Podręcznikowym przykładem tego stylu jest tzw. Dama z Auxerre z pocz. VII w. p.n.e. (obecnie w Luwrze), rzeźba kamienna będąca zapewne transpozycją drewnianego ksoanonu.
