czarnomorski handel
 
Encyklopedia PWN
czarnomorski handel,
handel prowadzony z dzisiejszych ziem Ukrainy, Rosji, Rumunii, Polski przez Morze Czarne, stanowiące głównie szlak komunikacyjny;
znany już w 1. połowie I tysiąclecia p.n.e. i rozwijany w czasie kolonizacji greckiej oraz budowy imperium rzymskiego, związany głównie z importem zboża z żyznych ziem znad dolnego Dniepru, Dniestru i Donu do krajów śródziemnomorskich. W średniowieczu porty włoskie Kaffa i Tanais oraz greckie Kilia i Białogród stanowiły ośrodki prowadzonego z Azją handlu przyprawami korzennymi, produktami luksusu oraz, nieco później, zbożem. Po opanowaniu wybrzeży Morza Czarnego przez Turcję w XV–XVII w. poprzez handel czarnomorski wypływała na południe z Polski, Litwy, Rosji i Węgier znaczna część środków finansowych uzyskiwanych przez nie z zachodniej Europy za eksportowane tam surowce. Po I rozbiorze Rzeczypospolitej (1772) podjęto próby zastąpienia bałtyckiego eksportu zboża szlakiem czarnomor. (Kompania Handlowa Polska i działalność A.P. Potockiego), rozwijane następnie ze zmiennym szczęściem w XIX w. przez Rosję.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia