cyfry
 
Encyklopedia PWN
cyfry
[arab. sifr ‘zero’],
znaki służące do zapisywania liczb.
W najstarszych systemach pisma cyfry nie były rysunkami, lecz znakami prostymi (kreskami, pałeczkami) dla jednostek poniżej dziesięciu (lub pięciu); w systemach tych wartość zapisanej liczby odczytywano dodając wszystkie cyfry, przy uwzględnieniu ewentualnych mnożników. Cyfry rzymskie są pochodzenia etruskiego (ok. 500 p.n.e.) i wykazują pewną analogię do cyfr starogreckich (herodiańskich), będących w użyciu od VI w. p.n.e.; później Żydzi i Grecy zaczęli stosować litery alfabetu jako cyfry. W starożytności i w średniowieczu używano cyfr greckich; współcześnie używane cyfry: 0, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, zwane arabskimi, są pochodzenia indyjskiego; do zachodniej Europy przenieśli je w X–XIII w. Arabowie, którzy posługiwali się nimi powszechnie już w IX w. Do końca XV w. wyparły one niewygodny zapis rzymski.
Bibliografia
G. IFRAH Dzieje liczby czyli historia wielkiego wynalazku, Wrocław 1990.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia