consistorium

consistorium

[łac.],

w państwie późnorzym. rada cesarska;

ukształtowana za Dioklecjana (2. poł. III w.), ostateczną formę przybrała w ciągu IV w.; jej członkowie stale towarzyszyli władcy i obradowali stojąc w jego obecności; nosili najwyższe tytuły honorowe (viri illustres); w skład c. wchodzili: magister officiorum (przełożony kancelarii cesarskich i kier. całej administracji), comes sacrarum largitionum (szef finansów i skarbu), comes rei privatae (zarządca dóbr cesarskich), quaestor sacri palatii (odpowiedzialny za prawodawstwo) oraz wysocy rangą wodzowie (magistri militum) i comes domesticorum (dca gwardii cesarskiej).