chińsko-tybetańskie języki

chińsko-tybetańskie języki,

zgodnie z tradycyjną klasyfikacją rodzina języków występujących na obszarze Chin właściwych, Tybetu, Laosu, Mjanmy (Birmy) i Wietnamu;

dzieli się na 2 podstawowe gałęzie: chiń. (sinicką), tworzoną przez języki chińskie, oraz tybetańsko-kareńską, obejmującą grupy językowe tybet.-birmańską (tybetańsko-birmańskie języki) i kareńską; większość chińsko-tybetańskich języków jest używana przez nieliczne grupy ludności i słabo zbadana; wielkie języki tej rodziny, o długiej tradycji lit., to: język chiński (najstarsze zabytki z XV w. p.n.e.), język birmański (zaświadczony od XI w. n.e.); obecnie powszechna staje się opinia podważająca sens wydzielania tej rodziny i głosząca, że jej gł. gałęzie nie są ze sobą spokrewnione.