chińskie emalie
 
Encyklopedia PWN
chińskie emalie,
wyroby metalowe zdobione pastami emaliowymi;
w Chinach najwspanialej rozwinęła się technika emalii komórkowej, zw. też przegródkową (fr. cloisonné), polegająca na tworzeniu wzoru dekoracji za pomocą zamocowanego na metalowym podłożu cienkiego, spłaszczonego drutu i wypełnieniu powierzchni między przegródkami barwnymi emaliami; technika ta dotarła do Chin z Zachodu w czasach dyn. Ming (1368–1644), a rozwinęła się w XVII i XVIII w.; wśród przedmiotów zdobionych emalią komórkową spotyka się wazony, kadzielnice, naczynia obrzędowe, panneau dekoracyjne; w zdobnictwie tych przedmiotów dominowały wzory roślinne (lotosy, chryzantemy, peonie), przy czym tło wypełniała zwykle jednobarwna emalia błękitna lub czarna. Popularne są też e.ch. pokryte w całości emalią jednego koloru, z dekoracją wykonaną ze złoconych pasków drutu. W Chinach była znana również, lecz rzadziej używana, emalia żłobkowa (fr. champlevé); w tej technice emalię kładziono w zagłębienia wyżłobione w powierzchni przedmiotu malowanego. Na przeł. XVII i XVIII w. chiń. technika emalierska wzbogaciła się o technikę emalii malowanej, zw. emalią kantońską (nazwa od ośrodka, gdzie ją wytwarzano), w której wyroby metalowe pokryte białą emalią malowano barwnymi emaliami; technika ta została przejęta z Francji i rozwinęła się pod wpływem emalii malowanych z Limoges; przedmioty zdobione tą techniką wykonywano gł. na eksport do Europy, a także Indii i Persji, i zdobiono najczęściej ornamentami obcymi w połączeniu z chiń. motywami roślinnymi.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia