chiński drzeworyt,
technika graficzna uprawiana w Chinach, wywodząca się bezpośrednio z litografii;
chiński drzeworyt
Encyklopedia PWN
początki drzeworytu wiążą się z rozwojem druku ksylograficznego w VII–VIII w.; z tego okresu pochodzi najstarszy d.ch., zawierający ilustrację tekstu sutry buddyjskiej, znaleziony 868 w Dunhuangu (prow. Gansu). Przez stulecia drzeworyt jednobarwny służył do ilustrowania książek. Wraz z wynalezieniem techniki drzeworytu barwnego zaczęto wykorzystywać drzeworyty do reprodukcji dzieł malarskich. Powstały liczne wzorniki malarstwa, np. słynny zbiór drzeworytów Traktat o malarstwie i kaligrafii z Gabinetu Dziesięciu Bambusów (1643–1701) i podręcznik do nauki malarstwa Podręcznik malarstwa z Ogrodu Ziarna Gorczycy (1679). Chińska technika drzeworytu barwnego jest odmienna od eur., w której wykonuje się oddzielne matryce dla każdego koloru; w d.ch. elementy w jednym kolorze mocuje się na płycie, po czym w określonej kolejności odbija. Drzeworyty znalazły zastosowanie jako ilustracje m.in. w książkach nauk., kalendarzach, a także popularnych chiń. powieściach. W XIX w. d.ch. stał się popularnym gatunkiem sztuki lud. — tą techniką tworzono np. obrazki noworoczne (nian hua); od pocz. XX w. rozwija się pod wpływem eur. stylów i technik.
