cecha

cecha,

filoz. wszystko, co określa istnienie samodzielnego przedmiotu, a w porządku poznawczym umożliwia odróżnianie jednego przedmiotu od innych;

wg Arystotelesowej nauki o kategoriach — to, co się orzeka o substancji, niesamodzielny składnik rzeczy, dający się wyodrębnić tylko myślowo; cechy istotne — własności decydujące o naturze danego przedmiotu (konstytutywne), pozwalające przewidzieć inne jego cechy i wyodrębnić go spośród innych przedmiotów; cechy przypadkowe — cechy uboczne, nieistotne; cechy swoiste — cechy przysługujące wszystkim przedmiotom danego rodzaju (typu, klasy) i tylko im (charakterystyka); cechy diagnostyczne — własności szczególnie wyraźne, ułatwiające rozpoznanie przedmiotów danego rodzaju wśród innych.