bractwa czeladnicze
 
Encyklopedia PWN
bractwa czeladnicze,
związki czeladników mające na celu poprawę bytu ich członków;
w Polsce zakładane od 2. połowy XIV w. (Gdańsk 1365, Kraków przed 1375), w XV w. powstawały licznie we wszystkich większych miastach; w większości bractwa czeladnicze istniały kasy zapomogowo-pożyczkowe, wspomagające swoich członków w okresach choroby lub braku pracy; bractwa czeladnicze organizowały opiekę nad chorymi, pogrzeby, uroczystości i spotkania; formalnie kontrolowane przez mistrzów cechowych, często jednak wysuwały godzące w nich postulaty zwiększenia płac lub organizowały strajki.
Bibliografia
J. Wyrozumski Związki czeladnicze w Polsce średniowiecznej, „Przegląd Historyczny” 1977 z. 1.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia