bizantynologia, bizantynistyka,
dział nauk hist. zajmujący się badaniem dziejów i kultury cesarstwa bizantyńskiego;
bizantynologia
Encyklopedia PWN
bizantynistyka zaczęła się rozwijać już w XVI i XVII w. dzięki badaniom H. Wolfa (1516–80) w Niemczech i Ch. Du Cange (1610–88) we Francji; w XVIII w. zainteresowanie nią osłabło; od XIX w. datuje się stały rozwój studiów bizantynologicznych, które objęły wszystkie dziedziny kulturowej spuścizny Bizancjum; szkoła niem. (m.in. K. Krumbacher) położyła wybitne zasługi w zakresie studiów nad literaturą bizant.; szkoła fr. (G. Schlumberger, K. Diehl) przyczyniła się do rozwoju badań nad polityką zagr. i organizacją wewn. państwa bizant.; szkoła ros. (W.G. Wasilewski, F.I. Uspienski) wyróżniała się w badaniach nad stosunkami agrarnymi w Bizancjum; szkoła ang. (J.B. Bury) — w badaniach nad rozwojem administracji bizant.; wzrost zainteresowania b. po 1945 przyczynił się do rozwoju badań w ZSRR (G.G. Litawrin, Z.W. Udalcowa), Austrii (M. Hunger) i USA (I. Szevczenko).
