bartnictwo,
pierwotna forma pszczelarstwa, polegająca na utrzymywaniu pszczół w barciach.
bartnictwo
Encyklopedia PWN
We wczesnym średniowieczu szeroko rozpowszechnione na terenach zamieszkanych przez Słowian, Litwinów, Łotyszów, Prusów i niektóre ludy skandynawskie; w Polsce największy rozwój bartnictwa w XVI i XVII w.; w 2. połowie XVI w. roczny eksport wynosił ok. 1,5 tysiąca beczek miodu i ok. 30 tysięcy kamieni wosku (1 kamień — ok. 13 kg). Bartnicy w większych ośrodkach organizowali się w bractwa i cechy, mające pewne przywileje: własne sądy i porządek organizacyjny (bartne prawo); obierali starostę bartnego, prowadzili ewidencję barci, protokoły wyroków sądowych itp., a za korzystanie z lasów płacili tzw. bartne — ok. 16 garncy miodu z boru (60 barci) lub czynsz pieniężny. Bartnictwo uformowało specyficzne metody gospodarowania w barciach (dzianie, podcinanie plastrów, podmiatanie, łaźbienie, ogacanie na zimę); pod koniec XVIII w. bartnictwo zaczęło tracić na znaczeniu (rozwój przemysłu, wzmagający się wyręb lasów), a w połowie XIX w. zanikło głównie z powodu zakazu hodowli pszczół w lasach rządowych.
