autonomia terytorialna
 
Encyklopedia PWN
autonomia terytorialna,
przyznanie części terytorium państwa (np. regionowi) odrębnych cech ustrojowych, prawa do powoływania organów lokalnych wyposażonych w samodzielną władzę ustawodawczą, wykonawczą — włącznie z kompetencją do wydawania rozporządzeń i in. aktów normatywnych o charakterze wykonawczym, a także w niezależną lokalną władzę sądowniczą rozstrzygającą sprawy miejscowe.
Szczegółowy zakres kompetencji władz lokalnych jest określany przez konstytucję lub ustawy i ograniczony z reguły do spraw o charakterze wewn. (a. terytorialna występuje np. w Hiszpanii i we Włoszech). Zakres ten jest mniejszy w państwach unitarnych, a większy w państwach federalnych. W prawie międzynar. pojęcie terytorium autonomiczne ma nieco inną treść i może pokrywać się z omówionym wyżej obszarem wyposażonym w a. terytorialną i stanowiącym integralną część danego państwa bądź też może rozciągać się na terytoria nie wchodzące w skład państwa, do którego należą (terytoria stowarzyszone z innymi państwami, np. Portoryko). W tym drugim wypadku a. może objąć też niektóre sprawy o znaczeniu międzynar., co nie narusza ogólnej międzynar. kompetencji suwerennego państwa.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia