ars moriendi
lit. zbiór rozważań, wskazówek i napomnień służących przygotowaniu się człowieka na przyjęcie śmierci;
[łac., ‘sztuka umierania’],
ars moriendi
Encyklopedia PWN
gatunek literatury rel.-moralizatorskiej wyrastający z dawnych tradycji piśmiennictwa chrześc. (św. Ambroży, św. Augustyn, św. Anzelm z Canterbury), bardzo rozpowszechniony w okresie późnego średniowiecza; łączył zazwyczaj wykład zasad wiary, naukę o spowiedzi, wzory zachowania się w godzinie śmierci z rozważaniami ascetyczno-mistycznymi; jedną z pierwszych a.m. był traktat Ars bene moriendi (ok.1408–1410), przypisywany Mateuszowi z Krakowa. Bliski temu gatunkowi jest cenny zabytek literatury staropol. Rozmowa mistrza Polikarpa ze Śmiercią.Tekstowi towarzyszył często materiał ilustracyjny, m.in. alegor. wyobrażenie walki między wysłannikami nieba i piekła o duszę człowieka; najstarsze ilustracje drzeworytnicze pochodzą z niderl. ksylografu z ok.1440.
