apabhramśa

apabhramśa

[‘odpadły’, ‘zepsuty’],

zbiorcze miano grupy dialektów potocznych, używanych w ostatnich wiekach I tysiąclecia n.e. na północy subkontynentu ind i prezentujących ostatni etap w rozwoju języków średnioindoaryjskich (VI–przeł. IX i X w.);

wcześniejsze etapy przedstawiają pali, ardhamagadhi, prakryty); w dialektach a., które uważane są za bezpośrednich przodków języków nowoindoaryjskich, odnotowuje się niemal całkowite zarzucenie odmiany czasownikowej i rzeczownikowej na rzecz opisowych (analitycznych) sposobów wyrażania funkcji gramatycznych.