angielskie szkło,
nazwa określająca artyst. wyroby z kryształu ciężkiego (szkła ołowiowego);
angielskie szkło
Encyklopedia PWN
pierwsze huty szkła powstały w północnej Anglii, zał. w XII w. przez Normanów; w XVI i XVII w. produkowano szkło w stylu weneckim; produkcję tę w 1. poł. XVII w. zmonopolizował R. Mansell. W 1674 ang. technolog szkła G. Ravenscroft uzyskał patent na wyrób szkła kryształowego; było to szkło o dużej zawartości tlenków ołowiu, lśniące i przejrzyste, dające się dobrze szlifować. Wyroby ze sz.a. wywarły duży wpływ na produkcję szkła w Europie. W 2. poł. XVIII w. szkło ozdabiano subtelnym malarstwem emaliowym, wykonywanym gł. przez rodzinę Beilby. Ozdobnie szlifowane (fasety, szlif brylantowy) wyroby ang. w końcu XVIII i XIX w. stały się wzorem, m.in. dla artyst. szkieł czeskich, niem. i amerykańskich. W epoce wiktoriańskiej wykonywano dekoracje techniką rytowniczą, o tematyce inspirowanej antykiem (m.in. E. Kny, W. Fritsche), bądź antykizujące dekoracje kameowe na szkle warstwowym J. Northwooda; dekoracje o tematyce współcz. tworzyli Ch. Northwooda, Th. i G. Woodallów. Na przeł. XIX i XX w. wiele firm opracowało nowe odmiany szkieł, np. szkło moss agate Stevens & Wiliams, czy clutha Jamesa Coupera & Sons z Glasgow.
