alankara
w poetyce indyjskiej figura stylistyczna;
[sanskr. alaṁkāra ‘ozdoba’],
alankara
Encyklopedia PWN
pierwsze rozważania na temat a. są zawarte w dziele Bharaty Natjaśastra [‘traktat o tańcu’] (ok. III w.), w którym jest mowa o 4 figurach: upama (porównanie), dipaka (iluminator), rupaka (metafora), jamaka (powtórzenie sylab); a. stały się jednym z gł. zagadnień poetyki sanskryckiej omawianych w dziełach teoret. od Bhamahy (VII w.) do Dźagannathy (XVII w.); traktat Sahitjadarpana [‘zwierciadło poezji’] ułożony przez Wiśwanathę Kawiradźę (XIV w.) wylicza już ok. 100 rozmaitych ozdób, wśród których wyróżnić można m.in. 27 rodzajów porównań, 5 rodzajów aliteracji (anuprasa), 8 rodzajów gry słów (ślesza), 8 rodzajów metafor, 56 rodzajów przenośni poet. (utpreksza); niektórzy teoretycy dzielą a. na ozdoby sensu (arthalankara) i ozdoby formalne (śabdalankara); wielu teoretyków przypisywało a. najważniejszą rolę w poezji, sztuka posługiwania się a. była w Indiach wysoko ceniona.
