abrewiatura
 
Encyklopedia PWN
abrewiatura
[łac. abbrevio ‘skracam’],
książka:
1) skróty stosowane w piśmie, zwłaszcza staroż. i średniow.; najstarsze występują w inskrypcjach rzymskich na kamieniu lub metalu (od III w. p.n.e.); dwoma podstawowymi typami a. są: suspensja — zastępowanie wyrazu jego pierwszą literą (a.D. = anno Domini) lub literami (aut. = autem); kontrakcja — skrót przez ściągnięcie (DS = Deus); w średniowieczu a. i ligatura umożliwiały nadanie wierszowi jednej długości i dawały jednolity obraz kolumny;
2) muz. skróty stosowane w notacji muz.; korzystne z punktu widzenia ergonomii zapisu, np. znaki repetycji (powtórzenia figury lub większych fragmentów muz.), także ozdobniki.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia