Związek Sokołów Polskich w Ameryce, ang. Polish Falcons’ Alliance of America,
stowarzyszenie gimnastyczne i społ.-wychowawcze, powstałe 1887; od 1894 pod nazwą Związek Sokołów Pol. w Ameryce, od 1925 — Sokolstwo Pol. w Ameryce, z siedzibą w Chicago (do 1901 i 1905–12), South Bend w Indianie (1901–05), Nowym Jorku (1909–12) i Pittsburghu w Pensylwanii (od 1912);
Związek Sokołów Polskich w Ameryce
Encyklopedia PWN
dzielił się na okręgi (1897 — 2, 1935 — 14); w jego ramach działały grupy (np. cyklistów, chóralne, teatr.); od 1887 przyjmował kobiety i młodzież od lat 10; 1909 nastapił rozłam i powstaly 2 organizacje (Związek Sokołów Pol. w Chicago i Wolne Sokolstwo w Nowym Jorku), a 1912 zjednoczenie organizacji; w czasie wojen prowadzonych przez USA działał na rzecz rekrutacji do armii amer., szczególnie nasilił działalność w czasie I wojny świat. (6 tys. ochotników do Armii Pol. we Francji i armii amer.); organy prasowe — „Sokół” (zał. 1898, Pittsburgh) i „Sokół Polski” (zał. 1909, Nowy Jork); działacze m.in.: S. Barszczewski, S. Osada, J.D. Włodarczyk vel Mniszewski, K. Żychliński; 1894 liczył 199 czł., 1911 — ok. 9 tys., 1914 — 20,4 tys., 1935 — 26 tys. członków.
