Zimand Roman, ur. 16 XI 1926, Lwów, zm. 6 IV 1992, Warszawa,
krytyk i historyk literatury, publicysta;
Zimand Roman
Encyklopedia PWN
od 1940 na zesłaniu w Kazachstanie, od 1945 w Polsce; 1956–57 w redakcji „Po Prostu”, od 1958 w IBL PAN (1992 profesor); przeszedł ewolucję od komunizmu do ruchu opozycji demokr. (m.in. publikacje w paryskiej „Kulturze” pod pseud. Leopolita, współredaktor „Almanachu Humanistycznego”); po 13 XII 1981 internowany; badacz okresu Młodej Polski i literatury współcz., zajmował się m.in. socjologią literatury, problemami biografistyki, fenomenem sowietyzmu; Trzy studia o Boyu (1961), rozprawa Dekadentyzm warszawski (1964), analizy dzienników A. Czerniakowa (W nocy od 12 do 5 rano nie spałem, Paryż 1979) i S. Żeromskiego (Diarysta Stefan Ż. 1990), tomy esejów i szkiców, m.in.: Miłosz, Tyrmand, Zinowiew (wyd. poza cenzurą 1982), Teksty cywilne (Paryż 1983), Wojna i spokój (Londyn 1984), Orwell i o nim (wyd. poza cenzurą 1985), Czas normalizacji (Londyn 1989).
