Zawieyski Jerzy
 
Encyklopedia PWN
Zawieyski Jerzy, ur. 2 X 1902, Radogoszcz, zm. 18 VI 1969, Warszawa,
prozaik, dramatopisarz, eseista.
1926–39 aktor, m.in. w Reducie, działał także w lud. ruchu teatr. (1929–32 w środowiskach pol. we Francji); 1946–53 i od 1956 współredaktor „Tygodnika Powszechnego”, 1946–51 i od 1957 — „Znaku”; 1947–48 i od 1956 wiceprezes ZG ZLP; od 1957 przewodniczący KIK; poseł na sejm (1957–69) i czł. Rady Państwa PRL (1957–68), z której ustąpił szykanowany przez władze po obronie na forum sejmowym uczestników protestu z marca 1968. W utworach podejmował problematykę moralno-psychol., widzianą w perspektywie rel. jako odwieczny spór dobra i zła (niekiedy w ujęciu bliskim F. Mauriakowi); retoryczno-symbol. dramaty (Mąż doskonały, wyst. 1945, Rozdroże miłości, wyst. 1946, Ocalenie Jakuba, wyst. 1947, Wysoka ściana, wyst. 1956), powieści o tematyce współcz. (Droga do domu 1946, Noc Huberta 1946, Konrad nie chce zejść ze sceny 1966) i hist. (Wawrzyny i cyprysy 1966), opowiadania (Romans z ojczyzną 1963), dzienniki (Kartki z dziennika 1955–1969 1983); eseje filoz.-rel., lit. oraz hist. (Pomiędzy plewą i manną 1971); Dramaty (t. 1–4 1985–87).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia