Zastępcza Służba Wojskowa
 
Encyklopedia PWN
Zastępcza Służba Wojskowa,
hist. formacja powołana II 1951 na podstawie rozkazu min. obrony nar. marszałka K. Rokossowskiego, w wyniku przekształcenia istniejących od 1949 batalionów pracy;
do służby wcielano osoby z grup społ. uznanych przez władze państw. za wrogie politycznie (rodzin byłych właścicieli dużych gospodarstw rolnych i przedsiębiorstw zatrudniających pracowników najemnych, urzędników i funkcjonariuszy państw. w II RP, skazanych w procesach polit., utrzymujących kontakt z krewnymi mieszkającymi w Europie Zachodniej); żołnierze pracowali w warunkach zagrażających zdrowiu i życiu w kopalniach węgla, uranu, kamieniołomach, hutach, otrzymywali niskie wynagrodzenia (ok. 1/5 płacy górników); 1951 jednostki Z.S.W. liczyły 31 tys. żołnierzy, łącznie 1949–59 służbę odbyło ok. 120 tys.; komendant mjr S. Lewin; 1956 część jednostek Zastępczej Służby Wojskowej zlikwidowano, pozostałe zachowano w kopalniach, przemianowano na Wojsk. Korpus Górniczy (zlikwidowany 1959).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia