Zarębski Juliusz
 
Encyklopedia PWN
Zarębski Juliusz, ur. 3 III 1854, Żytomierz, zm. 15 IX 1885, tamże,
pianista i kompozytor.
1870–72 studiował kompozycję i grę fortepianową w konserwatorium w Wiedniu, 1875 — grę fortepianową w Rzymie u F. Liszta; od 1876 koncertował w wielu krajach europejskich, m.in. na dwuklawiaturowym fortepianie J. Wieniawskiego i E. Mangeota; od 1880 był profesorem konserwatorium w Brukseli. Zarębski jest uznawany za najwybitniejszego polskiego kompozytora muzyki fortepianowej 2. poł. XIX w.; jego kompozycje cechuje wirtuozowska faktura i oryginalny język harmoniczny; utwory fortepianowe na dwie ręce (Etiuda koncertowa, wyd. 1870, Wielki polonez Fis-dur, wyd. 1881, cykl 5 utworów Les roses et les épinesRóże i ciernie, wyd. 1883, Kołysanka As-dur, wyd. 1884, Tarantella, wyd. ok. 1885), na cztery ręce (Trzy tańce galicyjskie, także w instrumentacji Liszta, wyd. ok. 1890, cykl 7 utworów Z Polski, wyd. 1884), kameralne (Kwintet fortepianowy g-moll 1885), pieśni solowe.
Bibliografia
T. STRUMIŁŁO Juliusz Zarębski, Kraków 1985.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia