Zaleski Konstanty
 
Encyklopedia PWN
Zaleski Konstanty, ur. ok. 1803, Wielona n. Niemnem, zm. 17 VIII 1868, Paryż,
działacz emigracyjny;
w okresie studiów na uniwersytecie w Wilnie czł. Zgromadzenia Filaretów, aresztowany przez władze ros. i wywieziony (1821) do Petersburga, gdzie był zamieszany w spisek dekabrystów 1825; wcielony przymusowo do wojska ros., uczestniczył w wojnie z Turcją; po wybuchu powstania listopadowego 1830 zbiegł i walczył w oddziałach powstańczych na Żmudzi; odznaczony Orderem Wojennym Virtuti Militari; po upadku powstania na emigracji we Francji, czł. Kom. Nar. Pol. oraz Tow. Litew. i Ziem Ruskich, związał się z ruchem węglarskim; uczestnik wyprawy frankfurckiej 1833 i sabaudzkiej 1834, współzałożyciel (1834) Młodej Polski, czł. jej KC, także czł. KC Młodej Europy; 1835 czł. Związku Dzieci Ludu Pol., od 1838 w Zjednoczeniu Emigracji Pol.; 1839–46 współredaktor „Orła Białego” w Brukseli; od 1848 w TDP, emisariusz w kraju, delegat na kongres słow. w Pradze (1848); propagował ideę federacji słowiańskiej.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia