Woroszylski Wiktor, ur. 8 VI 1927, Grodno, zm. 13 IX 1996, Warszawa,
poeta, prozaik i publicysta.
Woroszylski Wiktor
Encyklopedia PWN
Na przeł. lat 40. i 50. aktywny w grupie młodych pisarzy propagujących zasady realizmu socjalist. (tzw. pryszczatych); 1956–58 redaktor „Nowej Kultury”; od lat 70. związany z ruchem opozycji demokr., internowany po 13 XII 1981; współpracownik mies. „Więź” (felietony z lat 1971–80 Na kurczącym się skrawku i inne zapiski z kwartalnym opóźnieniem, wyd. poza cenzurą 1984), redaktor „Zapisu”; pocz. uprawiał poezję agitacyjną (Śmierci nie ma! 1949, Pierwsza linia pokoju 1951), następnie zwrócił się ku liryce refleksyjnej, zabarwionej goryczą doświadczeń hist.-moralnych (zbiory Z rozmów 1955 1956, Niezgoda na ukłon 1964, Zagłada gatunków 1970, Po zagładzie 1974, Jesteś i inne wiersze, wyd. poza cenzurą 1978, Lustro. Dziennik internowania, wyd. poza cenzurą 1983, W poszukiwaniu utraconego ciepła i inne wiersze 1988); opowiadania (Okrutna gwiazda 1958) o współcz. problematyce społ.-polit. i moralnej, zbiór miniatur prozatorskich Historie (1987); Dziennik węgierski (druk fragmentów w „Nowej Kulturze” 1956, wyd. pełne Londyn 1979) — dokumentalna relacja o ostatnich dniach powstania węg. 1956; szkice lit., opowieści biogr. o M. Sałtykowie-Szczedrinie (1963), W. Majakowskim (1966), S. Jesieninie (1973), A. Puszkinie (1983); utwory dla dzieci i młodzieży (I ty zostaniesz Indianinem 1960); wspomnienia Powrót do kraju (Londyn 1979); przekł. poezji ros. i radzieckiej (Antologia nowoczesnej poezji rosyjskiej 1971, z W. Dąbrowskim i A. Mandalianem).
