Wirginia Zachodnia

Wirginia Zachodnia, West Virginia,

stan we wschodniej części USA, w północnej części Appalachów Południowych;

1,8 mln. mieszk. (2009); powierzchnia 62,4 tys. km²; stol. Charleston, inne większe m.: Huntington, Wheeling, Parkersburg; w miastach mieszka 36% ogółu mieszk. stanu; znaczna emigracja do innych stanów (1980–90 spadek liczby ludności o 8%); powierzchnia górzysta i wyżynna (na południowym wschodzie wyż. Allegheny), obniżająca się w kierunku północnym-zachodnie ku dolinie rz. Ohio (większa część stanu leży w dorzeczu Ohio); klimat podzwrotnikowy kontynent.; średnia temp. w styczniu od ok. –2°C na wschodzie do 4°C na południowym zachodzie, w lipcu odpowiednio 19–25°C; roczna suma opadów od 900 mm na północy do 1300 mm w górach; 3/4 pow. stanu zajmują wielogat. lasy liściaste (w Appalachach bukowo-klonowe, najwyżej — jodłowo-świerkowe). Wirginia Zachodnia należy do słabo rozwiniętych gosp. regionów USA; eksploatacja węgla kam., ropy naftowej, gazu ziemnego, soli kam. i wapieni; elektrownie cieplne; hutnictwo żelaza i aluminium; przemysł chem., maszyn. i materiałów budowlanych, drzewny, rzemiosło; w rolnictwie dominuje uprawa jabłoni, brzoskwini i hodowla bydła mlecznego oraz drobiu; uprawia się także kukurydzę, tytoń, rośliny pastewne; gospodarka leśna; transport gł. samochodowy; żegluga na Ohio i dopływie Kanawha.

Historia.

Do wojny secesyjnej (1861–65) integralna część stanu Wirginia; po przystąpieniu Wirginii 1861 do Skonfederowanych Stanów Ameryki północno-zachodnie hrabstwa powołały władze lojalne wobec Unii i 1863 zostały przyjęte do Unii jako odrębny stan.