Wenizẹlos Elefthẹrios
 
Encyklopedia PWN
Wenizẹlos Elefthẹrios, ur. 23 VIII 1864, Murnies (Kreta), zm. 18 III 1936, Paryż,
ojciec Sofoklisa, polityk grecki.
Rzecznik panhellenizmu; 1904–05 na czele ruchu dążącego do zjednoczenia Krety z Grecją; 1910 zał. w Grecji Partię Liberalną; 1910–15 premier; za jego rządów nowa konstytucja (1911), reforma finansów, floty i armii oraz przystąpienie Grecji do sojuszu państw bałkańskich (1912); jako stronnik ententy zdymisjonowany przez króla Konstantyna I; 1916 utworzył w Salonikach separatystyczny rząd republikański; po abdykacji Konstantyna I 1917–20 premier ogólnogr. rządu, zadeklarował przystąpienie Grecji do wojny po stronie ententy; po wojnie wynegocjował powiększenie terytorium Grecji (konferencje pokojowe w Neuilly-sur-Seine, Sèvres i Lozannie), ale wmieszał ją w wojnę przeciwko Turcji (1919–22) zakończoną klęską gr. wojsk; 1924, 1928–32 i 1933 ponownie premier, następnie w opozycji; 1935 inspirator przewrotu antymonarchistycznego (nieudanego) na Krecie, po którym został skazany na zesłanie.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia