Wazow Iwan
 
Encyklopedia PWN
Wazow Iwan, ur. 27 VI 1850, Sopot, zm. 22 IX 1921, Sofia,
pisarz bułgarski.
Uczestnik powstania kwietniowego 1876; wybitny prozaik i poeta, podjął się roli wychowawcy własnego narodu; przedstawiciel realizmu w literaturze bułgarskiej, nawiązujący do tradycji eur. romantyzmu; autor powieści inspirowanych ideami niepodl. (Niemili i niekochani 1881, wyd. pol. 1949 — obraz emigracji bułgarskiej, Pod jarzmem, t. 1–2 1894, wyd. pol. 1895 — epopeja o powstaniu kwietniowym 1876), społ.-obyczajowych (Królowa Kazałarska 1903, wyd. pol. 1904) oraz nowel i opowiadań tworzących barwną kronikę ówczesnych czasów; także dramaty hist. (Kym propast 1910) i komedie satyr.; uprawiał lirykę patriotyczną (m.in. zbiór Priaporec i gusła 1876, cykl o bohaterach nar. Epopeja na zabrawenite 1881–84), także pejzażową, refleksyjną i miłosną, zebraną m.in. w tomie Luleka mi zamirisa (1919), pisał też poematy epickie; pol. przekłady wierszy w Antologii poezji bułgarskiej (1954) i wyborze Niegasnącego się nie zgasi (1976), ponadto wybory opowiadań (m.in. 1904, 1951 i 1970).
Bibliografia
E. MOŻEJKO Iwan Wazow, Warszawa 1967.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia