Verhaeren 
, ur. 21 V 1855, Saint-Amand, zm. 27 XI 1916, Rouen,
poeta belgijski, tworzący w języku francuskim.;
[werarọ̈n]
Émile , ur. 21 V 1855, Saint-Amand, zm. 27 XI 1916, Rouen,
Verhaeren Émile
Encyklopedia PWN
przejściowo związany z Młodą Belgią, współtwórca ugrupowania Le coq rouge, skupiającego zwolenników eksperymentu poet.; początkowo parnasista i symbolista (pisana wolnym wierszem tzw. poetycka trylogia rozpaczy, m.in. zbiór Les soirs 1887); od ok. 1890, pod wpływem poematów W. Whitmana, zwrócił się ku problemom świata współcz., opisywał zwłaszcza życie wielkich miast (m.in. zbiory Les campagnes hallucinées 1893, Obrazy życia 1899, wyd. pol. 1913; cykl epicki poświęcony ojczystym stronom Toute la Flandre, t. 1–5 1904–11); także liryki miłosne (Jasne godziny 1896, wyd. pol. 1924), dramaty (Klasztor 1900, przekład pol. „Museion” 1911) oraz szkice o malarstwie; w czasie I wojny świat. reporter wojenny; przekłady pol. w antologii Symboliści francuscy (1965).
