Tradycja

Tradycja

[łac.],

religiozn. idea Tradycji jest zakorzeniona w Biblii.

Treścią Tradycji biblijnej są istotne wydarzenia (np. wyjście z Egiptu i przymierze Boga z ludem na Synaju, a w Nowym Testamencie — życie i nauczanie Jezusa Chrystusa oraz dalszy przekaz tej nauki), ich pamięć i interpretacja. Z Tradycją jest również związany sam proces powstania Pisma Świętego. Tradycja tłumaczy bowiem nie tylko przejście od przekazów ustnych do ich postaci spisanych, lecz również proces kanonizacji tekstów. W 434 Wincenty z Lerynu zdefiniował pojęcie Tradycji — jest nią to, w co wszędzie, zawsze i wszyscy wierzyli. Pojawiło się też pojęcie Tradycji apostolskiej, podkreślające znaczenie nauki apostołów będących autentycznymi świadkami życia, śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Tradycja apostolska była rozwijana, przyjmując postać tzw. Tradycji patrystycznej, na którą wpływ miały wielkie osobowości Ojców Kościoła, wyznaczających kierunki interpretacji Bożego Objawienia w warunkach życia Kościołów lokalnych. Prowadziło to do powstania Tradycji lokalnych, dotyczących np. sposobów sprawowania liturgii, celibatu duchownych, organizacji struktur życia kościelnego. W średniowieczu Tradycję tworzyły: Biblia, myśl Ojców Kościoła, definicje, dogmaty i kanony soborów oraz wypowiedzi papieży. Sobór Watykański II podkreślił istotę Tradycji — Objawienie jest integralnym wydarzeniem, które jest przekazywane nie przez 2 źródła, lecz na 2 sposoby przez Pismo Święte i Tradycję. Kościoły wschodnie pojmują Tradycję jako normatywną, na ile jest ona pochodzenia apostolskiego. Zawiera się ona w wyznaniach wiary, w zgodnej nauce Ojców Kościoła, a także w decyzjach pierwszych 7 soborów ekumenicznych. Przedstawiciele reformacji z szacunkiem traktowali rozstrzygnięcia pierwszych soborów ekumenicznych i naukę Ojców Kościoła, jednakże podkreślali, że w ustalaniu wykładni wiary autorytatywną funkcję pełni Biblia (sola scriptura). Historyczne kontrowersje uczyniły z Tradycji jeden z naczelnych tematów dialogu ekumenicznego.