Tiszapolgár kultura
archeol. kultura eneolitu rozwijająca się 3500–3200 p.n.e. we wschodniej Słowacji, na wschodnich Węgrzech i w zachodniej Rumunii, wchodząca w skład polgarskiego kręgu kulturowego;
[k. tịsopolga:r],
Tiszapolgár kultura
Encyklopedia PWN
ukształtowała się na tradycji grupy Tiszapolgár-Csőszhálom-Oborín kultury polgarskiej; znana przede wszystkim z rozległych cmentarzysk (m.in. Tiszapolgár-Basatanya), na których chowano zmarłych bogato wyposażonych w naczynia gliniane, wyroby krzemienne i miedziane; typowe naczynie to puchar na wysokiej pustej nóżce, uformowanej na kształt dzwonu z licznymi dużymi otworami (tzw. nóżki ażurowe); wyspecjalizowana produkcja wyrobów miedzianych, oparta na złożach siedmiogrodzkich i słowackich — siekiery, topory bojowe, sztylety, bransolety i szczególnie charakterystyczne okrągłe medaliony (wykonywane też często ze złota); ożywione kontakty z kulturą lendzielską, która zajmowała się m.in. dystrybucją jej miedzianych wyrobów. Oddziaływania k.T. widoczne także w Polsce w formie importowanych wyrobów miedzianych i pucharów (np. w Wężerowie); jej kontynuację stanowi kultura bodrogkereszturska.
