Tatarkiewicz Jakub, ur. 31 III 1798, Warszawa, zm. 3 IX 1854, tamże,
dziadek Władysława, rzeźbiarz;
Tatarkiewicz Jakub
Encyklopedia PWN
jeden z czołowych przedstawicieli klasycyzmu w Polsce; 1817–23 studiował rzeźbę w Oddziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego, a następnie 1823–28 w Rzymie u B. Thorvaldsena; 1829 powrócił do Warszawy, gdzie 1834–40 uczył modelowania w Inst. Głuchoniemych; spośród uczniów Thorvaldsena był najwybitniejszym twórcą popiersi i medalionów portretowych (m.in. seria popiersi wybitnych Polaków), a także pomników: księdza K. Kluka w Ciechanowcu (1848), J. Kochanowskiego (1851), F. Karpińskiego (1853) w Wilanowie oraz kilka pomników nagrobnych na Cmentarzu Powązkowskim. Zajmował się gł. tematyką mitol. i alegoryczną: Psyche omdlewająca (1828), Miłość macierzyńska (1828), Tragedia i Komedia (1829–30) oraz dekoracja frontonu Teatru Wielkiego w Warszawie; tworzył też dzieła rel. (Św. Jan 1823); w niektórych pracach T. wyraźne są elementy romant. historyzmu (neogot. grobowiec Potockich w Wilanowie, 1834–36); z licznych pism teoretycznych T. zachowały się jedynie rękopisy: Przewodnik sztuki rzeźbiarskiej (1853) oraz Pamiętnik.
